Herken je dit?

 

Je doet wat er moet gebeuren.
Je zorgt, regelt, werkt en houdt alles draaiende…
maar vanbinnen voel je: ik ben op.

 

• Je hoofd staat áltijd aan, zelfs in bed.

Je ligt ’s avonds te malen over alles wat je nog moet doen, wat je vergeten bent, of wat morgen weer van je gevraagd wordt. Slapen voelt meer als “uitvallen” dan ontspannen.

​

• Je zegt ja terwijl je hele lijf nee zegt.

Je voelt de knoop in je buik, de spanning in je schouders, maar toch doe je het: omdat iemand je nodig heeft, omdat je loyaal bent, of omdat je bang bent iemand teleur te stellen.

​

• Je bent er voor iedereen… behalve voor jezelf.

Zorgen, regelen, bijspringen, luisteren iedereen weet jou te vinden. Maar als jij iets voelt? Dan wuif je het weg of “doe je later wel iets met jezelf”.

​

• Je verlangt zo naar rust, maar je weet niet meer hoe je daar komt.

Een weekend vrij helpt niet. Op de bank zitten maakt het niet stiller. Je lichaam blijft gespannen, je hoofd blijft draaien. Je voelt dat er íets moet veranderen, maar je weet niet waar je moet beginnen.

​

• Je mist jezelf.

De vrouw die lachte, energie had, zin had in het leven. Nu voelt alles zwaarder, voller, drukker. Je leeft op automatische piloot  en dat doet pijn om toe te geven.

​